Antroponímia Sueva (IV de V)




Abstract: An study on the personal names of the Suevi, a Germanic people which settled in Galicia and northern Portugal in 410 A.D.







21.- ÁNILA ˂ PG *ANILAN 'avó'.



O suevo Ánila foi bispo católico de Tui, e só o conhecemos por ter participado no II Concílio de Braga:
'Cum Galliciae provinciae episcopi, tam ex Bracarensi quam ex Lucensi synodo, cum suis metropolitanis, praecepto praefati regis simul in metropolitana Bracarensi ecclesia convenissent, id est Martinus, Nitigisius, Remisol, Andreas, Lucetius, Adoric, Wittimer, Sardinarius, Viator, Anila, Polemius, Mailoc (…)
Nitigisius Lucensis metropolitanae ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Andreas Iriensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Wittimer Auriensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Anila Tudensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Polemius Asturicensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Mailoc Britonensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.'
O seu nome é o protogermánico *anilan ou *anilōn, diminutivo cum valor afectivo de 'antepasado' que tem um paralelo no antropónimo latino Avolus 'avó', e amossa semelhanças morfológicas e semánticas com outros nomes germánicos como Attila e Faffila 'Paizinho'. Ainda que nom acho este nome nas fontes alto-medievais, si atopo a sua forma feminina Ánilo:
'Anilo in hac cartula uenditionis a me facta manu mea' (Sobrado 842)
'homines nominibus Arias, Trasmiro, Gaton, Beroi, Genilo et Ermemiro, Leovesindo, Anilo, Froila' (Celanova 950)
Tem deixado ao menos um topónimo:

  • Santa Maria de Anhá / Añá (freguesia com 171 hab.- Frades, Crunha)


*Anilani (locativo com valor genitivo de Anila) ˃
˃ *Anilane (i final ˃ e) ˃
˃ *Aniane (perda de l intervocálica) ˃
˃ *Ãiãe (perda de n intervocálica) ˃
˃ *Ãiãa (assimilaçom das vocais finais) ˃
˃ *Anhaa (denasalizaçom, com i em hiato gerando umha nasal palatal) ˃
˃ Anhá (crase de vocais idênticas em hiato)



O passo* Anilani ˃ *Aiãe ˃ *Anhaa ˃ Anhá acha um paralelo na evoluçom do topónimo Trinhans (Boiro) ˂ Triaes (TTO 1226) ˂ Trianes (TTO 1181) ˂ *Trilanes ˂ *Tarilanis.



Förstemann recolhe as formas masculinas (ADN: 100) Anila, Anilo, Annilo, Analo, Anulo, Anolo, Anelo, Analus, e topónimos como Enilingun, Anolofeld, Eunilhusa.






22.- REMISOL:



Bispo de Viseu, acudiu ao segundo concilio de Braga:
'Cum Galliciae provinciae episcopi, tam ex Bracarensi quam ex Lucensi synodo, cum suis metropolitanis, praecepto praefati regis simul in metropolitana Bracarensi ecclesia convenissent, id est Martinus, Nitigisius, Remisol, Andreas, Lucetius, Adoric, Wittimer, Sardinarius, Viator, Anila, Polemius, Mailoc (…)
Martinus Bracarensis metropolitanae ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Remisol Besensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Lucetius Conimbrensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Adoric Egestanae ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Sardinarius Lamicensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Viator Magnetensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.'



O seu nome, um hapax, parece ser um diminutivo do tema *rimis- 'paz, tranquilidade' que achamos tamém no nome de Remismundo, já visto. Este nome nom se volve a presentar na antroponímia galega altomedieval, mais si documentamos em Portugal outros como Rremestro, ou na Galiza Remisilli f. ou Remisarius, que tém deixado um extenso grupo de topónimos (Remesil, Remesar, Remiceiro...). Förstemann (ADN: 1277) so recolhe para este tema os nomes, todos pouco frequentes, Rimis, Remisol, Remesarius e Remismundus.
O sufixo -ol- seria umha variante de -il- que achamos em nomes como Fagiolo, Ragiolo, Tegiolo ou Viniolo.



23.- ADORIC ˂ PG *HAÞURĪKAZ 'Rei do Combate'



Bispo de Idanha, acude ao II Concílio de Braga:
'Cum Galliciae provinciae episcopi, tam ex Bracarensi quam ex Lucensi synodo, cum suis metropolitanis, praecepto praefati regis simul in metropolitana Bracarensi ecclesia convenissent, id est Martinus, Nitigisius, Remisol, Andreas, Lucetius, Adoric, Wittimer, Sardinarius, Viator, Anila, Polemius, Mailoc (…)
Martinus Bracarensis metropolitanae ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Remisol Besensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Lucetius Conimbrensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Adoric Egestanae ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Sardinarius Lamicensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.
Viator Magnetensis ecclesiae episcopus his gestis subscripsi.'



O seu nome é um composto *Haþurīkaz, cum primeiro elemento *haþuz 'combate' e um segundo *rīkaz 'rei'. Nom é moi frequente na idade média:
'suprinos nostros nominibus Adericum et Sesina' (Celanova 936)
'Teodildi cognomento Titi ts. Aderigu ts. Ionildi ts.' (Celanova 937)
'ego Aderico et uxor mea Arcedonia et filiis meis nominibus Quintila' (Celanova 996)
'germana mea Gomita et subrino meo Gaudinas fili Aderici ' (Celanova 999)
'Sancius, Sandus, Aderigus, Reoolfus' (Sobrado 1037)



Mas tem deixado vários topónimos, que amossam perda de /d/ intervocálico, ou a sua preservaçom por queda de vocal átona:

  • Aris (256 hab.- Poio, Pontevedra)


  • Ariz (42 hab.- Láncara, Lugo)


  • Ariz (20 hab.- Sam Cristovo de Cea, Ourense)


  • Viladriz (29 hab.- Fonsagrada, Lugo)


  • Vilarigo (8 hab.- Pol, Lugo)




Em Portugal:

  • Adorigo (Tabuaço, Viseu)


  • Ariz (Marco de Canaveses, Porto)


  • Ariz (Moimenta da Beira, Viseu)


  • Ariz (Peso da Régua, Vila Real)




Förstemann recolhe formas como Hadurih, Hadorich, Hadarich, Hadaricus, Haderich (ADN: 796-7).



24.- EBURICUS ˂ PG *EBURIRĪKAZ 'Porco Bravo-Rei'



Filho de Miro, sobe ao trono à morte deste, o ano 583, e reina até o ano 584. Neste ano é deposto polo seu cunhado Áudeca, quem lhe rapa a cabeça e o interna num mosteiro logo de o ordenar presbítero, incapacitando-o para o governo. O único acto político que conhecemos do seu breve reinado é o da renovaçom da amizade co rei Leovigildo dos godos, jà garantida polo seu pai Miro a consequência da sua expediçom a Sevilha.



Eborico na crónica de Joám de Biclara:
    'Liuuigildus rex civitatem hispalensem congregato exercitu obsidet et rebellem filium gravi obsidione concludit, in cuius solatio Miro Suevorum rex ad expugnandum Hispalim advenit ibique diem clausit extremum. cui Eburicus filius in provincia Gallaetiae in Regnum succedit. Interea Liuuigildus rex supra dictam civitatem nunc fame, nunc ferro, nunc Baetis conclusione omnino conturbat. (583)
    His diebus Audeca in Gallaecia Suevorum regnum cum tyrannide assumit et Siseguntiam relictam Mironis regis in coniugium accepit. Eboricum regno privat et monasterii monachum facit. (584)
    Audeca vero regno privatus tondetur et honore presbyterii post regnum honoratus non dubium quod in Eborico regis filio rege suo fecerat, patitur et exilio Pacensi urbe relegatur' (585)



Eborico na obra de Gregório de Tours:
'Sed Miro postquam in patria rediit, non multos post dies conversus ad lectulum, obiit. Infirmatus enim ab aquis Hispaniae fuerat malis aeribusque incommodis. Quo defuncto, filius eius Eurichus Leuvichildi regis amicitias expetiit, dataque, ut pater fecerat, sacramenta, regnum Galliciensim suscepit. Hoc vero anno cognatus eius Audica, qui sororem illius disponsatam habebat, cum exercitu venit; adpraehensumque clericum facit ac diaconatus sibi praesbiterii ei inponi honorem iobet. Ipse quoque acceptam soceri sui uxorem, Galliciensim regnum obtenuit. Leuvichildus vero filium suum Herminichildum coepit et sicum usque Toletum adduxit, condemnans eum exilio; uxorem tamen eius a Grecis erepere non potuit.' (HF VI, 43)



O nome Eburico / Eurico é um nome composto, cum primeiro elemento *eburaz 'porco bravo' (figuradamente, 'guerreiro'), e um segundo elemento *rīkaz 'rei'. É moi pouco frequente na Idade Média:
'et in Collinas alia villa que comparavit de Ecta Overiz' (CODOLGA: Chantada 1073)
'in illo casale ubi habitavit Evorigo' (CODOLGA: Braga 1088)



Tem deixado porém vários topónimos:

  • Besteburiz (7 hab.- Ourol, Lugo), de *Westi Eburici ou de Bustum Eburici. Perto hai um Besterrejulfe, co mesmo primeiro elemento, que puidesse ser cognato do galês médio gwesti 'vivenda', ou umha rara transformaçom do galego de orige céltica busto 'terreo cercado para vacas'.


  • Buriz (0 hab.- Muras, Lugo)


  • Sam Pedro de Oburiz / do Buriz (freguesia com 427 hab.- Guitiriz, Lugo) ˂ 'in Sancti Vincenti de Maia et in Sancti Petri de Ovoriz' (CODOLGA: Monfero 1136)


  • +Euriz (extinto, no rio Eo) em 'item de Ripa Euue, Villa Euriz' (Lourenza s.d.)


  • +rio Euoriz (extinto, Ferrol, Crunha), em 'in ualle Trasancos subtus alpe Sancti Georgii, discurrente riuulo Euoriz, concurrente ad aulam Sancti Iohannis de Esmaheli' (Sobrado 1163)




Förstemann recolhe formas como Ebarrih, Everico, Eboric (ADN: 445); assi como Euric, Eoricus (ADN: 45).



25.- SISEGÚNTIA ˂ PG *SISEGUNÞJŌ



Esposa do rei Miro e possivelmente nai de Eborico. Foi tomada como esposa polo seu genro Áudeca, para assi legitimar o seu ascenso ao poder.
Na crónica de Joám de Biclara:
'His diebus Audeca in Gallaecia Suevorum regnum cum tyrannide assumit et Siseguntiam relictam Mironis regis in coniugium accepit. Eboricum regno privat et monasterii monachum facit.'



O nome Sisegúntia é um composto, cum segundo elemento *gunþjō 'batalha, loita', o máis frequente na antroponímia germánica da Galiza e Portugal, e um primeiro elemento *sis-, tal vez 'antepassado', ou variante de *sigis- 'vitória' (ADN: 1344-47). Tem umha modesta presença na antroponímia medieval:
'filios Petri et Sarracine filie uel nepti Sisegundie qui fuit filia Aluiti et Uedragese' (CODOLGA: Coimbra s. X)
'ego Sisgundia qui sum uxore Gigulfo, timendo peccato quod ambo fecimus' (Celanova 989)
'ego Egica et uxor sua Sisgundia ad vobis Nausti Gaudilaz' (Celanova 1031)



Nom tem deixado toponímia associada, como os máis dos antropónimos femininos. Em Europa Förstemann só recolhe a reina Siseguntia como portadora deste nome (ADN: 1346).



26 .- ÁUDECA ˂ PG *AUDECŌN



Áudeca, cunhado de Eborico e genro de Miro, alçou-se co trono logo de se presentar co exercito diante do primeiro o ano 584, tomando-o prisioneiro, e fazendo-o diácono e presbítero para o inabilitar como rei. Isto propiciou que o godo Leovigildo move-se o seu exercito contra o reino suevo no ano 585, devastando a Galiza co aparente pretexto de defender os direitos do seu amigo Eburico. Desse momento escreve Joám de Biclaro 'a gente dos Suevos, o seu tesouro e pátria som reduzidos ao seu poder, e fai [da Galiza] umha provincia dos Godos'. Como consequência desta conquista, nom se produziu nem umha limpeza étnica, nem umha substituçom populacional.
Áudeca foi capturado, e Leovigildo investiu-no coas honras religiosas do presbitério, exilando-o na cidade de Beja.
Áudeca na crónica de Juám de Biclara:
'His diebus Audeca in Gallaecia Suevorum regnum cum tyrannide assumit et Siseguntiam relictam Mironis regis in coniugium accepit. Eboricum regno privat et monasterii monachum facit.' (584)
'Liuuigildus rex Gallaecias vastat, Audecanem regem comprehensum regno privat, Suevorum gentem, thesaurum et patriam in suam redigit potestatem et Gothorum provinciam facit.' (585)
'Audeca vero regno privatus tondetur et honore presbyterii post regnum honoratus non dubium quod in Eborico regis filio rege suo fecerat, patitur et exilio Pacensi urbe relegatur.' (585)
Áudeca na obra de Gregório de Tours:
'Quo defuncto, filius eius Eurichus Leuvichildi regis amicitias expetiit, dataque, ut pater fecerat, sacramenta, regnum Galliciensim suscepit. Hoc vero anno cognatus eius Audica, qui sororem illius disponsatam habebat, cum exercitu venit; adpraehensumque clericum facit ac diaconatus sibi praesbiterii ei inponi honorem iobet. Ipse quoque acceptam soceri sui uxorem, Galliciensim regnum obtenuit.' (HF VI, 43)



Tamém emitiu tremises, tendo desaparecido durante a Guerra Civil o único conhecido, que levava o lema ODIACCA REIGES (ver http://www.scribd.com/doc/8479009/Espacio-y-Tiempo-en-La-Percepcion-de-La-Antiguedad-Tardia, p. 47)



Nas fontes medievais galegas achamos:
'in Dei nomine. ego Goginus, prolem Adice vobis domno Rudesindo episcopo' (Celanova 954)



Na toponímia galega, os seguintes podem proceder do genitivo Adice deste nome, por perda romance do /d/ intervocálico:

  • Santiago de Vilaíz (freguesia com 43 hab.- Bezerreã, Lugo) ˂ *villa *Adice


  • Aez (23 hab.- Lugo, Lugo) ˂ *Adece


O seu nome é um hipocorístico derivado mediante o sufixo -kōn do tema PG *audaz 'próspero, rico', frequente na antroponímia germánica. Förstemann recolhe Audac, Audeca, Audace, Autach, Odag, Odich, Oddik, Otich, Otichi, Otih, Oticho, Otycus (ADN: 188).



27 .- MALARICO



Malarico proclamou-se rei dos suevos o ano 585, logo de que Audeca fosse derrotado polos godos, num acto nom legitimo para o cronista godo Joám de Biclara. Lamentavelmente -desculpe-se-me se tomo partido- foi derrotado e feito prisioneiro polos duques de Leovigildo -cada umha das cinco províncias godas dependia militarmente dum duque:
'Malaricus in Gallaecia tyrannidem assumens quasi regnare vult, qui statim a ducibus Leovegildi regis oppressus comprehenditur et Leovegildo vinctus praesentatur.' (585)



O seu nome é um composto dum primeiro elemento de etimologia pouco clara mais relqtivamente productivo, *mal-, é um segundo *rīkaz 'rei'. É um nome frequentíssimo na toponímia e infrequente na antroponímia medieval, como se a revolta encabeçada por Malarico tivesse feito del um herói, polo que o seu nome teria sido outorgado a moitos meninhos suevos, para logo passar de moda co tempo. Nas fontes só acho:
'qui presentes fuerunt: Malerigus testes. Iodemirus ts. Osorio confirma.' (CODOLGA: Carvoeiro 788)



Na Toponímia:

  • Sam Miguel de Castro Marigo / Castromarigo (freguesia com 38 hab.- Veiga, Ourense)


  • Maariz (45 hab.- Mondonhedo, Lugo)


  • Mariz (8 hab.- Gomesende, Ourense)


  • Mariz (37 hab.- Porto Marim, Lugo)


  • Mariz (10 hab.- Tavoada, Lugo)


  • Sam Martinho de Mariz (freguesia com 208 hab.- Chantada, Lugo) ˂ '& de Lea, & de Sancto Martino de Maariz, & cautum de Portucelo, & de Graliar' (CODOLGA: Mondonhedo 1156); 'iusdem in pignore pro eis casale meum quod habeo in Maariz in terra de Asma, sub parrochia sancti Martini' (Osseira 1245);


  • Santa Baia de Mariz (freguesia com 197 hab.- Guitiriz, Lugo) ˂ 'et sunt ipse hereditates ultra Cordal de Dombreti contra Maarit Vilar Pineiru, Oroix, Pradaeiru de Iusano, Pradaeru de Susano, Antimir.' (Sobrado 1206) ˂ 'uillam meam propriam quam uocitant Malarici qui est subtus montem Navefracte, territorio Nalare et Parrigue' (Sobrado 984); 'Uerani, alia ibi ubi Arias habitat, ecclesia sancti Martini, uilla Malariz cum ecclesia sancte Eolalie de Spanar. in Boconti, uilla Ganioli' (Sobrado 971); 'in ualle Parriga, uillam que dicunt Sanctam Leocadiam mediam secundum nobis debitam manet, uilla Malarici media' (Sobrado 966);


  • Vila Mariz / Vilamariz (25 hab.- Riba d'Eu, Lugo)


  • +Maariz (extinto, por Avanha, Crunha), em 'villa Palacios, cognomento Nanton, cum suos villares integros Maariz, villar Miron, Sarz[?], villa de Palacio, et quantum habeo in villa de Trianes, Suilam, Villarino, Buscheiro' (CODOLGA: Santiago 988)


  • +Maariç (extinto, por Silheda, Ponte Vedra), em 'iacentia, territorio Deça, sub castro de Tiodona discurrente aqua de Maariç; et fige se in aqua de Togia' (CODOLGA: Caamanzo 1096)


  • +Malarici (extinto, Corgo, Lugo), em 'ecclesiam sancti Petri de Farnatarios: ecclesiam s. Stephani, & villam vocitatam Portugale: Villam de Pousata & de Quintanela: Villam de Malarici cum familia: Villam de Sisnandi: ecclesiam s. Eolaliae de Zerzeta:' (CODOLGA: Lugo 897)


  • +Melarici (extinto, Oinço, Lugo), em 'per illum patronum qui diuidit inter Saa et Sanctam Mariam de Gua et Montem de Rege, et inde in directum per ipsum [veranum] ad aream de mauris et per montem Melariz, et ascendit ad montem ad locum Ledanie' (CODOLGA: Santiago 1228)

Em Portugal:

  • Mariz (Barcelos, Braga)


  • Mariz (Braga, Braga)


  • Mariz (Vila Nova de Gaia, Porto)




A nivel Europeu Förstemann acha Malorix, Malarich, Malaricus, Malarichus, Mellaricus (ADN: 1087).





28.- PANTARDUS ˂ PG *BANDAHARDUZ ou de PG *BANTIHARDUZ



Pantardus era arcebispo católico de Braga no ano 589 –provavelmente sucedeu a Sam Martinho de Dume– quando assiste ao terceiro concilio de Toledo como metropolitano da Galiza. Ali assina no seu nome e em nome de quem fora até daquela o seu cometropolitano, Nitigisio de Lugo, bispo que conhecemos por ter participado nos concílios suevos:
    'Pantardus in Christi nomine Ecclesiae Catholicae Bracarensis metropolitanus Galliciae provinciae, his Constitutionibus quibus in urbe Toledana interfui anuens tam pro me quam pro fratre meo Nitigisio episcopo de civitate Luci subscripsi.' (Toledo III, ano 589)
Por certo, que é frequente que Pantardo senha contados como godo, dada a sua presença num concilio de Toledo, mais o feito de o bispo suevo católico de Lugo, Nitigisio, seguir no seu posto logo da conquista de reino e a sua incorporaçom como província ao reino toledano, junto com as próprias noticias do concilio –a satisfaçom do godo Reccaredo por ter lograda a conversom ao catolicismo dum infinito número de suevos–, mostra que os godos nom levarom a cabo umha limpeza étnica ou substituçom dos suevos logo da conquista, do que tampouco haveria quaisquer outro indício arqueológico ou documental. Ademais, Piel assegurava (Boletim IV: 312) que nom se conhecem entre os godos nomes formados cum segundo elemento *harduz 'duro, forte, bravo'. Por outra banda, dado o estranho do seu nome unido ao feito de ser o sucessor de Sam Martinho, poderia ser Pantardo um eclesiástico de orige franca?
Förstemann (ADN: 245) só recolhe umha persoa com este nome, este mesmo bispo suevo de Braga que acode ao terceiro Concílio de Toledo. O seu primeiro elemento puidesse ser PG *bandam 'banda, bandeira; grupo de guerreiros', ou PG *banti 'distrito, comarca'. O segundo elemento é *harduz 'duro, forte, bravo' (gótico hardus, nórdico antigo harðr, saxom antigo hard, alto alemám médio hart / hert).
Este antropónimo nom tem deixado toponímia associada, mais si achamos algum antropónimo relacionados, que amossa o mesmo passo /b/ ˃ /p/:
'Rudericus presbiter. Pantinus abba. Didacus Munioni cfr.' (Celanova 949)



E igualmente, vários topónimos:

  • Santiago de Pantim / Pantín (freguesia com 613 hab.- Valdovinho, Crunha) ˂ 'in territorio Trasanquis, villas pernominatas Pantim et Figaredo' (CODOLGA: Caaverio 1192)


  • Santo Estevo de Vilar Pandim / Vilarpandín (freguesia com 79 hab.- Navia De Suarna, Lugo)

E:

  • Sam Martinho de Pantom / Pantón (116 hab.- Pantom, Lugo)


  • +Pantoni (extinto), em 'quod mici concessit suus pater per titulum dotis, it sunt Pantoni et Elanni' (CODOLGA: Carboeiro 929)




29.- NEUFILA ˂ PG *NEUILAN 'Novo'


Bispo católico de Tui, assiste ao III concilio de Toledo, de 589, onde firma as actas no posto número treze entre os máis de sessenta bispados representados, o que indica que devia ser um veterano no seu cargo; quer-se dizer, já devia ser bispo tempo antes de que o reino suevo fosse absorvido polo visigodo, quatro anos antes.
'Neufila Tudensis Ecclesiae Episc. Subsc.'
O seu nome é um derivado do proto germánico *newjaz 'novo' (gótico niujis, alto alemám médio niuwe, antigo francónico nūwi ), mediante o sufijo -ilan. Amossa duplicaçom de wau por efeito da iode (fenómeno fonético germánico ocidental) assi como a mutaçom romança /wi/ ˃ /βi/ ˃ /fi/:
*Neujilan ˃ *Neuwila ˃ Neufila.
Acho o nome nas fontes medievais numha forma máis evoluída, Nuilla, e máis na forma feminina Nuilo: Nuila ˂ *Nōwila ˂ *Neuwila:
abuit Analso filios nominibus Nuilla, Olerbio, Alamiro, Framila, Eodo, Pergamenio, Guntrote (…) de Nuilla sunt natos Analso, Framila. de Olerbio sunt natos Calcedonio, Asiulfo. (Celanova s. XI)
E os femininos:
mulieres filias de Sando, Uistreia, Nuilo, Eileona; (CODOLGA: Lalin 1010)
villa que comparavimus de Nuilo que fuit mulier de Ero Gresulfiz; (Samos 1026)



Na toponímia temos:

  • Noilám / Noilán (12 hab.- Oinço, Lugo)


  • Sam Cosmede de Nulhám / Nullán (freguesia com 165 hab.- Nogais, Lugo)



A nível europeu Förstemann acha (ADN: 1161): Niuwila, Niwilo, Nevelo, Nilo, Nepolo. Nas inscriçons rúnicas nórdicas conhecem-se os nomes Niujila e Niuwila (ver http://www.sprakradet.se/images/NA/pdf/urnord.pdf, p. 14).




30.- LUPATUS ˂ PG *LEUBAHAÞUZ 'Amado-Loita'


Lupatus era bispo católico de Ourense no ano 589, quando um arcipreste acode ao terceiro Concílio de Toledo na sua representaçom:


'Hildemirus archipresbyter Auriensis Ecclesiae agens vices Domini mei Lupati Episcopi subscripsi.'
Se nom é o infrequente cognomen latino Lupatus, é o nome composto germánico *Leubahaþuz, que como Pantardo, amossa umha realizaçom moi inovadora, com /p/ por /b/ e /t/ por /þ/. O seu primeiro elemento é o proto-germánico *leubaz 'amado', o segundo PG *haþuz 'loita, batalha'.
É um nome pouco frequente, que só acho umha vez na Rioja e nom tem deixado toponímia associada:
'quem sub Dei tuicionem sub presentibus parentes nostri Lebatus et Momadonna' (Sam Millán 800)
Förstemann recolhe só (ADN: 1026): Liuphad, Liefad, Lupatus.






Comentarios

O máis visto no último mes